Był synem późniejszego dzierżawcy Strzelna na Kujawach. W 1798 roku przyjechał do Królewca, gdzie uczył się w liceum. W 1805 r. w Królewcu rozpoczął studia prawnicze, które przerwał w 1807 r. i wstąpił do armii pruskiej. Po pokoju w Tylży (7 i 9 lipca 1807) walczył w batalionie zapasowym Legii Nadwiślańskiej (jego majątek był w Księstwie Warszawskim). W 1808 r. walczył w Hiszpanii a w 1812 r. w Rosji. W okresie wojen napoleońskich, jako polski oficer, był podkomendnym kpt. Matkowskiego w pułku dowodzonym przez generała Józefa Grzegorza Chłopickiego. W 1810 roku został odznaczony wysokim polskim orderem wojskowym i podniesiony do stanu szlacheckiego. W 1812 roku wrócił do Polski, gdzie ćwiczył rekrutów. W bitwie pod Lipskiem (1813) został ciężko ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej. Wrócił do domu rodzinnego w Strzelnie. W 1815 roku wstąpił do armii Królestwa Kongresowego, w której służył w stopniu kapitana. Pod koniec 1816 roku zgłosił się ponownie do służby w armii pruskiej, gdzie zrobił błyskotliwą karierę wojskową i polityczną (m.in. był członkiem Zgromadzenia Narodowego we Frankfurcie, trzykrotnie członkiem Izby Reprezentantów, podsekretarzem ministra wojny, generała von Pfuela). W 1819 r. został nobilitowany do pruskiej szlachty. W 1838 r. Brandt pełnił urząd Szefa Sztabu Generalnego II Korpusu Armijnego w Szczecinie. Od maja 1848 r. był dowódcą brygady. W latach 1850-1857 był dowódcą pruskiego garnizonu wojskowego w Poznaniu. W 1853 r. awansował do stopnia generała porucznika i pełnił funkcję dowódcy dywizji. W 1857 r. wystąpił z armii i zamieszkał w Berlinie - tam zajął się polityką. Duży wpływ na karierę Brandt'a miał jego czynny udział w szybkim stłumieniu powstania wielkopolskiego wiosną 1848 r. Ożenił się w 1818 r. w Schweidnitz z Augustą Charlotte Bettauers, córka starosty Friedricha Bettauersa. Para miała dwóch synów: Max (* 08.10.1835,†24.03.1920), niemiecki dyplomata, ambasador w Chinach oraz Heinrich (*1823,†1882), pruski pułkownik.