płk. dypl. Edward Maliszewski, syn Leona i Franciszki z Szyszkowskich, urodził się 09.10.1894 r. w Augustowie. 14.09.1911 r. wstąpił do Wileńskiej Szkoły Oficerskiej. 25.07.1914 r. otrzymał awans na podporucznika z przydziałem do Artylerii Fortecznej w twierdzy w Brześciu nad Bugiem. W 1915 r. został dowódcą organizującej się 2. Brygady Artylerii Oblężniczej. Po reorganizacji znalazł się w składzie 6. Samochodowego Dywizjonu Artylerii Ciężkiej. W 1916 r. brał udział w wielkiej ofensywie Brusiłowa na Wołyniu. W tym czasie został awansowany na porucznika i wyznaczony na stanowisko oficera łączności i dowódcę baterii reflektorów w 42. Samochodowym Dywizjonie Artylerii Ciężkiej. Kiedy w lecie 1917 r. w okresie formowania się I Korpusu Polskiego w Rosji, zamierzał wraz z baterią zaciągnąć się do niego, został aresztowany i osadzony w więzieniu w Wałku. Skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie „za nacjonalistyczną polską działalność” zdołał zbiec i dotrzeć do I Korpusu Polskiego, w którym był starszym oficerem w Legii Rycerskiej. W poszukiwaniu ojca udał się do Symferopolu, gdzie został sekretarzem w Związku Wojskowym Polaków. W maju 1918 r. powrócił do Augustowa i wstąpił do POW. W listopadzie 1918 r., pod pozorem zaciągnięcia się do Polnische Wehrmacht, wyjechał wraz z paroma innymi oficerami i żołnierzami do Warszawy, gdzie uczestniczył w rozbrajaniu Niemców i wstąpił do organizującego się Wojska Polskiego. Od 19 grudnia 1918 r. do 17 marca 1919 r. był dowódcą baterii szkolnej Szkoły Podoficerskiej w Rembertowie, po czym został przeniesiony do Centralnego Obozu Podoficerskich Szkół Artylerii w Toruniu. W marcu 1922 r. został przeniesiony do Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko kierownika referatu wyszkolenia. W końcu 1927 r. został dowódcą dywizjonu w 15. Pułku Artylerii Polowej w Bydgoszczy. W latach 1928–1930 ukończył Wyższą Szkołę Wojenną z wynikiem bardzo dobrym i 27.10.1930 r. otrzymał tytuł naukowy oficera dyplomowanego. Następnie został przeniesiony do 12. Kresowego Pułku Artylerii Polowej w Złoczowie, początkowo na stanowisko dowódcy dywizjonu, a następnie zastępcy dowódcy pułku. W listopadzie 1933 r. objął stanowisko szefa sztabu 11. Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie. Od listopada 1935 r. był kierownikiem przedmiotu Taktyka Artylerii w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Autor skryptów, m.in. „Artyleria na tle działań piechoty”, „Organizacja strzelania w dywizjonie i grupie”, „Armata 37 mm wz. 36” oraz „Armata ppanc 37 mmm wz. 36”, „Taktyczne użycie w pułku piechoty”, „Pododdział artylerii na rzuty i ugrupowanie jej w marszach ubezpieczonych”. 01.01.1936 r. został awansowany na podpułkownika. W dniu wybuchu II Wojny Światowej objął stanowisko 1. oficera w Sztabie Dowództwa Artylerii i w składzie Naczelnego Dowództwa. W dniu 17.09.1939 r. przekroczył granicę Rumunii, gdzie został internowany. W dniu 05.11.1939 r. przybył do Paryża, gdzie otrzymał przydział na stanowisko kierownika kursów oficerów artylerii w obozie wojskowym Coëtquidan w Bretanii. W połowie lutego 1940 rr został wyznaczony na stanowisko dowódcy 202. Modlińskiego Pułku Artylerii Ciężkiej w organizującej się 2. Dywizji Strzelców Pieszych. W połowie maja 1940 r. wyruszył ze swoim pułkiem na front. W wyniku rozprężenia francuskiego 45. Korpusu pułk został przyparty do granicy szwajcarskiej w dolinie rzeki Doub. Tu stoczona została zacięta bitwa. Po wyczerpaniu amunicji i na skutek wydanego przez francuskie dowództwo rozkazu dnia 19.06.1940 r. przekroczył ze swoimi żołnierzami granicę Szwajcarii, gdzie został internowany. W Szwajcarii przebywał w różnych miejscach. Był również jednym z organizatorów i wykładowców na kursach oficerskich. Po wylądowaniu aliantów i zajęciu Paryża uciekł w grudniu 1944 r. ze Szwajcarii do Francji i po miesięcznym pobycie w Paryżu przybył do Wielkiej Brytanii. Z dniem 01.01.1945 został awansowany na pułkownika. W Anglii dostał przydział do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Był m.in. jednym z członków Komitetu Drawa. W połowie 1945 roku został przeniesiony do Szkocji do Centrum Wykształcenia Artylerii na stanowisko kierownika sekcji studiów. Z chwilą ogłoszenia organizowania Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia zrezygnował z dalszej służby wojskowej i zgłosił się na powrót do kraju. Dnia 11.10.1946 r. został zdemobilizowany z Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Po ukończeniu kursu księgowości został zatrudniony w Centrali Zbytu Przemysłu Mineralnego na stanowisko zastępcy głównego księgowego, a następnie został głównym księgowym w Centrali Handlu Materiałami Budowlanymi. W dniu 21.11.1949 r., będąc służbowo w Warszawie, został aresztowany w związku ze sprawą gen. Tatara. Po dwóch latach przebywania w areszcie śledczym dnia 31.10.1951 r. został skazany na karę 10 lat pozbawienia wolności wraz z utratą praw publicznych, obywatelskich i praw honorowych na okres 5 lat oraz przepadek całego mienia. Przebywał w więzieniu w Warszawie, we Wronkach oraz w Potulicach. Decyzją Rady Państwa z dnia 31.12.1955 r. został ułaskawiony i rehabilitowany. Na skutek złego stanu zdrowia po zwolnieniu z więzienia Edward Maliszewski zmarł w Warszawie dnia 29.07.1957 r.. Został pochowany na Wojskowych Powązkach. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 1935 r., Medalem za Wojnę 1918, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Krzyżem Walecznych i Croix de Guerre ze Złotą Gwiazdą. Źródło: Szlaszyński Jarosław, "Pułkownik dyplomowany Edward Maliszewski" Biogram w: Zeszyt Naukowy Muzeum Wojska w Białymstoku 26/2013 (genealogia.okiem.pl)