Eustachy Seweryn Sapieha (1916-2004) – zawodowy myśliwy, porucznik kawalerii Wojska Polskiego, historyk rodu Sapiehów. Wikipedia PL

Jako podporucznik kawalerii brał udział w kampanii wrześniowej w szeregach Suwalskiej Brygady Kawalerii. Walczył w bitwie pod Kockiem w barwach 2 pułku ułanów grochowskich. Kres żołnierskiej przygodzie położył rozkaz złożenia broni, wydany przez generała Kleeberga po wygranej bitwie pod Kockiem. Został odznaczony Krzyżem Walecznych. W latach 1939–1945 przebywał w obozie jenieckim Oflag II C Woldenberg na terenie Niemiec, obecnie Dobiegniew.

W ostatnich tygodniach wojny wraz z bratem Lwem rozpoczął ucieczkę przed wojskami sowieckimi – jako arystokrata i syn sanacyjnego polityka obawiał się uwięzienia. Dotarł do Grabau, gdzie za pomocą grupy polskich jeńców przejął kontrolę nad znajdującymi się tam stadninami, pośród których znajdowały się liczne konie zrabowane z Polski (między innymi ze słynnej stadniny arabów janowskich). Poznał tam i ożenił się z Antoniną Marią Siemieńską.

W 1947 wyjechał do Kenii, gdzie zajmował się handlem złomem (głównie demobilem pozostałym po wyjeżdżających wojskach angielskich), następnie poszukiwaniem kamieni szlachetnych, i zawodowym myślistwem.

Młoda para zamieszkała w Grabau. Rodzinę trzeba było jakoś utrzymać. Książę Eustachy odbył przed wojną studia ekonomiczne w Wyższej Szkole Handlowej w Antwerpii i stosowne praktyki, ale do interesów wielkiej smykałki nie miał. Był natomiast dobrym jeźdźcem i znał się na koniach. Dzięki koneksjom i szczęściu dostał kontrakt na zakup i wysyłkę koni do Polski, około 1000 sztuk, jako że w kraju rozszabrowane było dosłownie wszystko i przez Niemców, i Rosjan.

We wspomnieniach nadmienia: "Braliśmy pod uwagę, że któryś z nas braci (było ich trzech i dwie siostry, wszyscy na obczyźnie) i tak musi dołączyć do rodziców. Po zlikwidowaniu Polskiego Czerwonego Krzyża zostali sami, bez grosza, o 5 tysięcy kilometrów od nas. Ponadto ojciec, z bardzo już wówczas chorą nogą potrzebował opieki. Już przed wojną miałem załatwioną wizę do Afryki, od zawsze zaś ogromne chęci poznania Czarnego Lądu. Dlatego też wybór na opiekuna rodziców padł na mnie. I tak, po latach tułaczki, zakotwiczyłem się w Kenii. Różne tam rzeczy robiłem. Postawiłem tartak, budowałem drogi i domy, organizowałem eskpedycje w poszukiwaniu kamieni szlachetnych, pracowałem w kopalniach rubinów.

W końcu jednak chęć zostania zawodowym myśliwym przeważyła inne pragnienia. Wszak żyłkę do polowań, najważniejszy sport polskiego ziemiaństwa, po przodkach miałem we krwi. Zdobyłem licencję na małego królika, i zwierzęta tak ogromne, jak słoń, bawół, lampart czy nosorożec. Nie zrobiłem fortuny na tym, ale polowania dawały dobry zarobek, było z czego żyć. Bywało, że 280 nocy w roku spałem pod chmurką w buszu. Ale kochałem to. Dzięki temu mogłem prowadzić życie niczym nieskrępowane, bez przywiązania do niczego. Byłem wolny jak ptak. W Afryce znalazłem swój raj na ziemi."

Przez czterdzieści lat zbierał materiały do monografii rodu Sapiehów, wydanej w roku 1995 pod tytułem „Dom Sapieżyński”. Jest także autorem autobiografii „Tak było, czyli niedemokratyczne wspomnienia Eustachego Sapiehy” wydanej w 1999 (wydanie angielskie „The way it was” Nairobi 2006) oraz współautorem (wraz z Pawłem Kardaszem) „Safari. Polowania w Afryce Wschodniej i Południowej”, wydanej w roku 2000.

Pochowany został w Boćkach na Podlasiu.