Tante Lenuy is de jongste zus van mijn moeder Huberdina de Graaff. Toen wij eind 1950 uit Nederlands Indïe in Nederlnad arriveerden werden wij al gauw naar een kostschool in Dongen gebracht. Het was voor ons een vreselijke tijd. Komen we uit een mooi warm land en kwamen ineens terecht in een heel koud land met heel veel sneeuw. Omdat onze ouders in een hotel in Valkenburg woonden en er geen slaapgelegenheid voor ons was, konden wij niet met de vakanties naar hun toe. Tante Leny die nog bij opa en oma de Graaff in Waalwijk woonde, haalde ons dan met de bus op en konden wij bij hen logeren. Het was voor ons gewoon een feest dat we even niet op kostschool zaten. Tante Leny ging elke dag met ons op stap al was het maar naar het wandelpark, het zwembad het Hoefsven of de Roestelberg. Al gauw gingen onze ouders verhuizen naar Terheijde aan Zee. Ik weet nog goed dat Tante Leny aan mama vertelde dat ze "moest trouwen" met oom Evert. Dat was in die een tijd een grote schande. Oom Evert was protestant en tante Leny katholiek. "Twee geloven op een kussen daar zat de duivel tussen!" zie men in die tijd. Maar oom Evert was tante Leny's grote jeugdliefde en dat is altijd zo gebleven. Ze trouwden heel sober en waren dolgelukkig met de geboorte van Jan, de stamhouder. Want hij moest wel Jan heten naar opa Oudbier. In die tijd woonden ze in bij de ouders van oom Evert. Een heel klein sober huisje zonder douche of toilet, die destijds nog in de schuur was. Boven was het vreselijk koud met 3 kleine slaapkamers. Er werd gewassen in een kom en een lampetkan waar koud water in zat. Beneden in een soort keuken werd dan een keteltje water warm gemaakt om de ergste kou voor het wassen eraf te halen. Maria en ik hebben daar ook diverse keren gelogeerd, maar we waren op kostschool ook niet anders gewend. Soms was het water in de lampetkannen bevroren en kwamen de nonnen langs met een keteltje warm water. Na wat omzwervingen van onze ouders gingen we op 28 augustus 1956 in Waalwijk wonen. Vanaf die tijd heeft tante Leny een nog grotere rol gespeeld voor ons gezin. Ze was nu eenmaal de lievelingszuster van mijn moeder en ze kwamen ook veel bij elkaar over de vloer. Ze hebben heel veel lief en leed gedeeld. Toen Margriet werd geboren was het geen feest. De huisarts zei dat ze niet lang meer had te leven. Hij wilde dat ze naar het beste ziekenhuis van Nederland werd gebracht. Tante Leny spaarde elke cent om zoveel mogelijk naar Amsterdam te kunnen gaan. Ze trok zelfs voor de reis altijd heel mooi ondergoed aan, voor het geval er iets met haar onderweg zou gebeuren. Wat waren we met z'n allen blij dat Margriet uiteindelijk gezond naar huis mocht. Ze had een rood jurkje aan op die dag en sprak met een Amsterdams accent.