Jakub Uchański herbu Radwan (ur. 1502 w wsi Uchanie, zm. 1581 w Łowiczu) – arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski od 1562, biskup włocławski od 1561 (wybrany już w 1557), biskup chełmski od 1551, sekretarz wielki koronny od 1548 roku, archidiakon warszawski, sekretarz i zarządca dóbr królowej Bony.

Opowiadał się za porozumieniem z protestantami, potajemnie sprzyjał reformacji, zwolennik rozluźnienia zależności Kościoła katolickiego w Polsce od Rzymu. Jako kanonik uczęszczał potajemnie m.in. wraz z Andrzejem Fryczem Modrzewskim na tajne dysputy teologiczne w duchu różnowierczym spowiednika Bony Franciszka Lismanina. Był zwolennikiem powstania polskiego kościoła narodowego, zachowującego jednak łączność z Rzymem.

Referendarz wielki koronny od 1538 roku. Był interreksem polskim po śmierci Zygmunta II Augusta od 1572 do 1573 roku kiedy królem został Henryk III Walezy i od 1574 do 1575 tj. do objęcia władzy przez Annę Jagiellonkę. W 1572 sułtan Selim II zalecał szlachcie jego kandydaturę, obok kandydatur marszałka wielkiego koronnego Jana Firleja i hetmana wielkiego koronnego Jerzego Jazłowieckiego. 21 lutego 1574 koronował w katedrze wawelskiej Henryka Walezego na króla Polski.

Poparł postanowienia konfederacji warszawskiej (1573). 12 grudnia 1575 stojąc na czele Senatu obwołał wraz z senatorami królem Polski cesarza rzymsko-niemieckiego Maksymiliana II Habsburga, lecz kandydatura ta przepadła wobec masowych protestów szlachty.

Został pochowany w kolegiacie łowickiej.