Janta Genealogy and Janta Family History Information

Janta is a Kashubian szlachta (noble) name. Jant/Janta is generally considered to be derived from Jan, although most of these explanations are vague and do not explain what the name means specifically. Sources that claim the name is from the old Polish Jantar (Pearl) may be erroneous (folk etymology). The name appears in various forms, including Jęt, Jent, Jant, Janta, Janth, Janta, Janta Lipiński, Lipiński Jant, and Janta Połczyński. Some records show the name as simply Lipiński or Połczyński. The double names are often hyphenated in recent records. In the United States and Canada, the name is often spelled phonetically as Yanta or Yantha. In Germany, the name is often prefixed with von to indicate noble rank. Family members have spread from Poland throughout Europe, North and South America, and Australia.

“One can distinguish here three types of szlachta. The most ancient pure-blooded Pomeranian or Kaszub nobles, who can usually be recognized beforehand by their short surnames ending in -a, survive in fairly large numbers in the powiat of Kartuzy and in Pomerania, as far as to Slupsk. Among them were the families of Jarka, Pyrcha, Wnuk, Janta, and many others.” (Source: Slownik Geograficzny Krolestwa Polskiego – Warsaw [1882, vol. 3, pp. 904-907]. Translated by William F. Hoffman, PGSA Spring 1999 Bulletin.)

On May 30, 1276, Duke Barnim I of Western Pomerania gave the village of Połczno to a knight named Jan. This village was also known as Pułczno and Zinnewald. Jan became Jan z Połczno (John of Polczno). Jan's brother Asmusow received the village of Hirschdorf (also known as Jelencz/Jeleniecz). [Although the date of May 30, 1276, is quite specific, it is not certain that Barnim actually controlled the area around Połczno and Jelencz on that date. During the 13th century, this area was variously controlled by Pomerania, Pomerelia, Brandenburg, Rugia, and Poland. In 1309, the Teutonic Knights occupied it until the 13 Years War (1454-1466).]

The Janta family was apparently originally part of clan Boncza, whose coat of arms (herb) featured a rampant white unicorn on a blue field. Some members still use this herb. Many families were incorporated into this clan after 1400, but in 1276 when Jan and his brother Ausmusow came to the Duchy of Pomerania to receive the villages of Połczno/Półczno/Pułczno/Zinnewald/Zennewald and Jelencz/Jeliencz/Hirschdorf, the Boncza clan appears to have been limited to several towns in Mazovia. (Mazovia is now in NE Poland, but it was a Duchy that was more or less independent of Poland for much of the Middle Ages.)

However, other sources, apparently including family tradition, identify Jan and Ausmusow as two knights from Braunschweig (Brunswick) in Lower Saxony, who were given the two villages as a reward for military service to the Duke of Pomerania-Stettin (M. and L. Janta Połczyńscy, Pamiętniki, ed. W. Jastrzębski, J. Szwankowski, Bydgoszcz 2013, pp. 9-10).

Jan z Połczno is the presumed progenitor of the Janta Połczyńskis and their offshoot, the Janta Lipińskis.

The Janta Lipiński branch apparently formed around or before 1460 when an unnamed ancestor was given part of the village of Lipnica/Lipienice by the Polish King for service against the Teutonic Knights. That grant was destroyed in war but reconfirmed in a 1526 grant to Michal and Jakub Jant - spelled Janth in the Latin legal document. The Janta Lipinskis were given a new coat of arms, Gwaizda (Star), which features a gold star on a blue field. Some of the Janta Połczyńskis and the Białk/Bialke/Bialek family of Jelencz (Bialke Jelinski) also used this crest.

In 1528, the Janta Połczyńskis received a reconfirmation of the grant of Połczno, which cites the 1354 confirmation by Winryche von Knyprode (Grandmaster of the Teutonic Knights) of the May 30, 1276, grant by Barnim I.

The Polish Sejm confirmed the noble status of the Janta Połczyńskis in 1638 and the Janta Lipińskis in 1687.

From Herbarz polski: Wiadomosći historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich, Volume 8, By Adam Boniecki:

“JANT0WIE - POLCZYÑSCY h. BOÑCZA w . województwie pomorskiem. W 1638 r. Michal i Piotr Jantowie, dziedzice czçáci Polczna v. Pulczna, udowadniaja.c pochodzenie swoje szlacheckie w Byttowcach, przed komisya . wywodowa., wyznaczona . z sejmu, przedstawili przywilej mistrza krzyzackiego, Henryka a Knyprode, z 1354 r., w którym powolany jest przywilej Barnima, ksiçcia pomorskiego, nadajacy Zennewald alias Pulczno i Hirsdorf alias Jeleniecz dwom braciom, Janowi a Zennewald i Asmusowi a Hirsdorf. W 1528 r. współdziedzicem Połczna był Bartłomiej Janta. Wywodzący się Piotr i Michał Jantowie przedstawili, że wymieniony Bartłomiej miał syna Jana, a Jan, Tomasza, po którym pozostało trzech synów: Jan pierwszy, zmarł bezpotomnie, Paweł i Jan drugi. Z nich: Paweł miał syna Pawła, a ten wywodzącego się Piotra. Po Janie zaś drugim szedł Maciej, który pozostawił trzech synów: Dawida i Jerzego bezpotomnych i Michała, wy wodzącego się.”

From Aleksander Janta’s Family History AmPol Eagle, November 22, 2008? By Keith Kaszubik:

“His full name was Alexander Stanislaus Janta-Po³czyñski, world famous author, poet, translator, etc., who lived in Buffalo from 1949 to 1955 and served as third president of the Polish Arts Club. He was born Dec. 11, 1908 in the city of Poznañ a son of Dr. Stanislaus Janta-Po³czyñski, M.D. and Helen née Jurasz. He died in 1974 at Southhampton on Long Island, NY.

In Buffalo Janta's contributions to our community were enormous as many of our senior Polonians will recall. With the exception of some vague criticism he had for our Polonia, his activities have already been discussed in a previous article. Here we will concern ourselves only with his genealogy.

Some years ago on a trip to Poland, in lieu of visiting Chopin's birthplace at ¯elazowa Wola west of Warsaw, I decided on the University of Warsaw where I managed to locate Teodor ¯ychliñski's Z³ota ksiêga szlachty polskiej [Golden Book of Polish Nobility] published in Poznañ in 1905. Volume 27 contained an extensive history of the Janta-Po³czyñski family and that information has provided me with the basis for this article.

Alexander Janta's 11th great-grandfather, Bartholomew Janth, was documented in the year 1528 at the village of Pó³czno near Bytów in northern Poland. In 1638 second cousins Michael and Peter Janta (Bartholomew's great-great-great-grandsons), owners in part of Pó³czno, appeared before a genealogical committee at Bytów designated by the Sejm (the Polish parliament) in order to prove their noble descent. To support their claim they produced a grant from 1354 from the Grand Master of the Teutonic Knights, Winrich von Kniprode, which cited a grant from Prince Barnim of Pomerania to a certain "John of Pó³czno" on May 30, 1276.

The aforementioned John is considered the protoplast of the Janta-Po³czyñskis. It is very likely that family members participated in the Crusades and were granted noble status due to some distinction on the battlefield, the family in fact being descended from ancient warrior stock.

By the late 17th century compound surnames were in vogue among the Kashubian nobles and Janta's family was of no exception. In 1671 his 5th great-grandfather Martin (a nephew of Michael) was apparently the first documented as Janta-Po³czyñski. Here Janta is the actual surname as is further proven by the existence of the Janta-Lipiñskis which ultimately began as the Janta family of nearby Lipnica (long ago as Lipienica). Both families have the Boñcza coat of arms with a white unicorn on a blue field. Unlike the przydomki, "nicknames, by-names" among the Polish nobility, the Kashubian nobility was generally just the opposite, here Po³czyñski and Lipiñski are the so-called by-names.

Over time Alexander only used the surname Janta and often dropped the by-name. After all, it had been centuries since his family was based in Pó³czno from whence the surname Po³czyñski is anciently derived (not Pó³czyñski as is attested by the fact that Janta himself made it clear to others that the vowel o was not accented).

Dec. 11, 2008 was Alexander Janta's 100th anniversary with his genealogy now 732 years old. Over the centuries the Janta-Po³czyñski family has produced numerous intelligentsia and professionals including other writers, doctors, lawyers, government officials, etc. There are few people in the world today surnamed Janta-Po³czyñski and those few are all closely related to our Janta. Alexander Janta married Valentina Stocker-Pacewicz on Sept. 17, 1949 at Warsaw, NY. Unfortunately, that union produced no children.”

Herbarz polski, Adam Boniecki.
Wiadomosći historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich, Volume 8 (available as a Google eBook), p. 227:

JANT0WIE - POLCZYÑSCY h. BOÑCZA w . województwie pomorskiem. W 1638 r. Michal i Piotr Jantowie, dziedzice czçáci Polczna v. Pulczna, udowadniaja.c pochodzenie swoje szlacheckie w Byttowcach, przed komisya . wywodowa., wyznaczona . z sejmu, przedstawili przywilej mistrza krzyzackiego, Henryka a Knyprode, z 1354 r., w którym powolany jest przywilej Barnima, ksiçcia pomorskiego, nadajacy Zennewald alias Pulczno i Hirsdorf alias Jeleniecz dwom braciom, Janowi a Zennewald i Asmusowi a Hirsdorf. W 1528 r. współdziedzicem Połczna był Bartłomiej Janta. Wywodzący się Piotr i Michał Jantowie przedstawili, że wymieniony Bartłomiej miał syna Jana, a Jan, Tomasza, po którym pozostało trzech synów: Jan pierwszy, zmarł bezpotomnie, Paweł i Jan drugi. Z nich: Paweł miał syna Pawła, a ten wywodzącego się Piotra. Po Janie zaś drugim szedł Maciej, który pozostawił trzech synów: Dawida i Jerzego bezpotomnych i Michała, wy wodzącego się.

Po jednym z wywodzących się 1638 r., idą obecnie żyjący Jantowie - Połczyńscy '). Marcin, ożeniony z Katarzyną Dąbrowską, wdową po nim 1695 roku, miał trzech synów: Jana, Macieja bezpotomnego i Michała. Jan i Michał procesują się z Gliszczyńskimi 1720 r.
Michał, z Katarzyny Pruszakówny, pozostawił syna Tomasza i córki: Zuzannę Pałubicką, Maryannę Kistowską i Dorotę, żonę Ignacego Cissowskiego.
Jan, starszy brat Michała, żonaty 1-o v. z Maryanną Wryczówną Rekowską, z której syn Maciej, 2-o v. z Konstancyą Główczewską, z tej ostatniej pozostawił sześciu synów: Jana, chorążego wojskowego 1769 r., Tomasza, Andrzeja, Piotra, generała brygady wojsk pruskich, założyciela linii niemieckiej tego domu, Józefa i Jakóba, oraz córki: Maryannę Łącką, Elżbietę Pałubicką, Katarzynę Leszczyńską i Konstancyę Czapiewską.
Z synów Jana, z drugiej jego żony Główczewskiej, Józef nabył 1780 roku Wysokę, pod Tucholą, a zaślubiwszy Annę Stefenssównę z Gdańska, miał z niej trzech synów: Adama, Antoniego i Wincentego, kamerjunkra dworu polskiego cesarza i króla Mikołaja I-go, oraz cztery córki: Maryannę, wielką dobrodziejkę kościołów i klasztorów, Katarzynę i Teklę, z kolei żony N. Łukowicza i Aguieszkę, żonę Józefa Janty-Połczyńskiego.
Maciej, syn Jana, z pierwszej jego żony Rekowskiej, właściciel Dąbrówki, gdzie wzniósł kościół, Wielkiej Komorzy, Czarnie i Kobył, stolnik inflancki 1754 r., żonaty z Katarzyną Kossobudzką, miał córki: Klarę Kalksteinową-Osłowską, Annę Falken Płachecką i syna Teodora. Ten ostatni zaślubił Joannę Żelewską i z niej pozostawił dwóch synów: Józefa i Stanisława.
I. Józef, zmarły w Wysoce 1890 r., z krewnej swej Agnieszki JantaPołczyńskiej z Wysoki, którą zaślubił, pozostawił córkę Urszulę Pawłowską i dwóch synów: Adama i Nepomucena.
a) Adam, ur. 1839 r., zmarły 1901 r., właściciel Dąbrówki, Wielkiego i Małego Komorza, z dwóch żon, siostr rodzonych, Leontyny i Heleny Zabłockich, pozostawił siedmioro dzieci. Z nich:
1) Leon, ur. 1867 r., dziedzic Wysoki i Komorza, zaślubił w Komierowie 1902 r. Maryę Komierowską, córkę Romana i Maryi z Kurnatowskich. Z niej syn Maciej, ur. 1903 r.
') Pan Żych11ński, z którego Złotej Księgi (T. XXVII), te wiadomości czerpiemy, zamieścił postanowienio kom1syi wywodowej, w której wyraźnie stoi, że Maciej miał trzech synów, Dawida i Jerzego bezpotomnych i Michała. Skądże więc wziął czwartego ich brata Macieja, od którego wywodzi dzisiaj żyjących Jantów - Połczyńskich. Widoczna pomyłka, którą na1eżałoby sprostować,
2) Adam, ur. 1874 r., zmarły bezpotomnie 1902 r., właściciel Komorza, żonaty był z Maryą Janta-Połczyńską.
3) Stanisław, ur. 1875 r., doktór medycyny w Poznaniu.
4) Helena Adamowa Znaniecka.
5) Irena Mieczysławowa Dziembowska.
6) Lucyna Piotrowa Bieńkowska.
7j Janina.
b) Nepomucen, ur. 1839 r., zmarły 1882 r. w Maur pod Meranem, z Augustyny Bojanowskiej, córki Józefa i Konstancyi Goetzendorf-Grabowskiej, miał córki: Maryę, za Adamem Janta-Połczyńskim i Stefanię Witkowską, oraz syna Alfonsa, ur. 1879 r., doktora praw.
II. Stanisław, ur. 1820 r., właściciel Zakrzewa, ożeniony 1-o v. z Pruszakówną, z której córka Wanda Ossowska, 2-o v. z Anielą Grąbczewską, z drugiej żony pozostawił córkę Hortensyę, za Stanisławem Chrzanowskim i synów: Romana i Władysława. Z nich:
a) Roman, właściciel Żabiczyna, poseł do parlamentu niemieckiego i sekretarz Koła Polskiego, zaślubił Annę Wałdowską, z której syn Roman, ur. 1891 r. i córka Marya.
b) Władysław, właściciel Zakrzewa i Redgoszczy, ożeniony z Różą Paruszewską, córką Michała i Marcelli Wolskiej, ma z niej syna Tadeusza i córki: Zonę i Anielę (Żychl. XXVII).

• *****

From: Leon Janta Połczyński, Pomorski pozytywista i niepodległościowiec,
by Włodzimierz Jastrzębski, 2022

The history of the Janta Połczyński family

ROUGH/SEMI-LITERAL TRANSLATION:

In order to outline the history of the Janta Połczyński family, it is necessary to refer to the legend that was passed down from mouth to mouth by representatives of its successive generations. The content of this legend was noted down in 1981 by Roman Janta Połczyński, who wrote in the still unpublished Memoirs of a landowner:

Barnim I, Duke of Szczecin Pomerania, unable to fully rely on the local knights, not yet accustomed to the feudal system [the feudal lord granted the vassal the use of land in exchange for providing military, material assistance or advice - editor's note]. W.J.], willingly brought knights from the West, often entrusting them with administrative functions and giving them landed estates. They occupied many high positions at the duke's court and in his numerous castles and strongholds. They enjoyed his trust, because those who were completely dependent on him were an element on which he could rely in the event of a conflict with the local magnates. After the death of his first wife Maria (1251)[Actually, his first wife Anna Marie died in 1245; his second wife Marianna died in 1252. J. Y.], Duke Barnim married Mechtilda, a Brunswick princess [At some point, the Janta family account apparently confused Brunswick (aka Braunschweig ) with Brandenburg: see the Geni entries for Barnim I and Mechtilde of Brandenburg). The retinue that accompanied her to Szczecin included two young knights named Jantha, the elder named Jan and the younger Asmus (Erazm). They stayed with their duchess in Szczecin and accepted the knightly service of Duke Barnim.

During the many battles that Duke Barnim was at odds with his neighbors, especially Brandenburg and Rügen, the Janthas were brave and loyal. Therefore, Duke Barnim sent them to one of his far east border towns to guard the eastern border of the principality.

Prince Mściwój, having united Gdańsk Pomerania in his hands after the death of his brother Warcisław, tried by all means to remove the Brandenburgers from Gdańsk, whom he had recklessly summoned to help during his inheritance disputes with his brother. Since the Brandenburgers did not want to give in voluntarily, he turned to the neighboring princes of Greater Poland and Szczecin for help. Bolesław the Pious, Duke of Greater Poland, having constant border disputes with the Brandenburgers, helped him without reservations. On the other hand, Barnim I, not wanting to offend the Brandenburgers, remained seemingly neutral in this dispute. However, he silently sent reinforcements to Mściwoj from his eastern towns. Among these were the Jantha brothers.

Thanks to the help of the neighboring princes, in 1272 Mściwój II managed to take over both the castle and the city of Gdańsk. The Brandenburgers, however, did not let themselves be deceived by Barnim I and ravaged a large area of ​​his property for helping Mściwoj II. In May 1272, Barnim met with Mściwoj in the border town of Bytów in order to agree on certain territorial matters and discuss the dangerous political situation created by the aggressive attitude of the Brandenburgers and the Teutonic Knights. On this occasion, Barnim I granted the Jantha brothers, apparently in agreement with Mściwoj, two villages near Bytów in a fief, in recognition of their faithful service, and in particular for their merits in the capture of the city of Gdańsk.

The elder Jan received the village of Półczno (German name Sonnenwald aka Zennenwald), the younger Asmus the village of Jeleńcz (German name Hirschdorf aka Hirschfeld). It should be assumed that they then entered the knightly service of the princes of Gdańsk.

The Janth brothers liked the place there and the women there. They married Pomeranians and the Slavic environment completely absorbed them. One of the sons of Jan from Półczno, who was a witness at a court hearing, was named Sulisław, a purely Slavic name. He gave miles (soldier) as an occupation.

At the beginning of the fourteenth century, the Teutonic Knights occupied Gdańsk Pomerania, and therefore the Janthas came under their rule. After the death of Jan Jantha, Półczno passed to his eldest son, also Jan, called Hans by the Germans. His rights to this heritage were approved by the Teutonic Grand Master Winrich von Kniprode as late as 1354. Since then, at least one of several branches of the Janth family lived in Pomerania until World War II.

With the consent of Prince Barnim, the Janthas from Półczno adopted a coat of arms modeled on the Brunswick coat of arms, namely a white unicorn on a red field, and the Janthas from Jeleńcz adopted the Gwiazda coat of arms. The village of Półczno took its name from the Lake Półczno on which it is located. Old records indicate that, until 1276, Półczno was a part of the neighboring village of Sonnenwald.

ORIGINAL TEXT:

Historia rodu Janta Połczyńskich
Chcąc nakreślić dzieje rodziny Janta Połczyńskich, trzeba koniecznie sięgnąć do legendy, która z ust do ust była przekazywana przez przedstawicieli jej kolejnych pokoleń. Treść tej legendy zanotował w 1981 roku Roman Janta Połczyński, pisząc w nieopublikowanych do dzisiaj Wspomnieniach ziemianina:

Książę Pomorza Szczecińskiego Barnim I, nie mogąc w pełni polegać na miejscowym rycerstwie, nie przyzwyczajonym jeszcze do ustroju lennego [feudał nadawał wasalowi w użytkowanie ziemię w zamian za udzielanie pomocy zbrojnej, materialnej lub porady – przyp. W.J.], chętnie sprowadzał rycerzy z Zachodu, powierzając im często funkcje administracyjne i nadając im posiadłości ziemskie. Zajmowali wiele wysokich stanowisk na dworze książęcym i w licznych jego zamkach i grodach. Cieszyli się jego zaufaniem, gdyż uzależnieni od niego całkowicie stanowili element, na którym mógł oprzeć się w razie konfliktu z miejscowymi możnowładcami. Po śmierci swojej pierwszej żony Marii (1251r.), ks. Barnim ożenił się z Mechtyldą, księżniczką brunszwicką. W orszaku, który towarzyszył jej do Szczecina, znajdowali się dwaj młodzi rycerze o nazwisku Jantha, z których starszemu było na imię Jan, a młodszemu Asmus (Erazm). Pozostali oni ze swą księżną w Szczecinie i przyjęli służbę rycerską u ks. Barnima.

W czasie licznych walk, które ks. Barnim staczał ze swymi sąsiadami, a szczególnie z Brandenburgią i Rugią, Janthowie odznaczyli się męstwem i lojalnością. Wobec tego ks. Barnim wysłał ich do jednego ze swoich daleko na wschód wysuniętych grodów grani- cznych, by pilnowali wschodniej granicy księstwa.

Książę Mściwój, zjednoczywszy po śmierci swego brata Warcisława w swoim ręku Pomorze Gdańskie, starał się wszelkimi sposobami usunąć z Gdańska Brandenburczyków, których lekkomyślnie był przywołał do pomocy w czasie swoich sporów spadkowych ze swoim bra- tem. Ponieważ Brandenburczycy nie chcieli ustąpić dobrowolnie, zwrócił się do sąsiadujących z nim książąt wielkopolskiego i szczecińskiego o pomoc. Książę wielkopolski Bolesław Pobożny, mający stałe zatargi graniczne z Brandenburczykami, udzielił mu pomocy bez zastrzeżeń. Natomiast Barnim I, nie chcąc się narazić Brandenburczykom, pozostał pozornie neutralny w tym sporze. Posłał jednak bez rozgłosu posiłki Mściwojowi ze swych wschodnich grodów. Wśród tych posiłków znaleźli się również bracia Janthowie.

Dzięki pomocy sąsiednich książąt Mściwój II zdołał w 1272 r. opanować zarówno zamek, jak i miasto Gdańsk. Brandenburczycy nie dali jednak się wywieść w pole przez Barnima I i spustoszyli mu za udzieloną Mściwojowi II pomoc dużą połać jego posiadłości. W maju 1272 r. Barnim spotkał się z Mściwojem w granicznym grodzie Bytów celem uzgodnienia pewnych spraw terytorialnych i omówienia groźnej sytuacji politycznej wytworzonej przez agresywną postawę Brandenburczyków i Krzyżaków. Przy tej okazji Barnim I nadał braciom Jantha, wido- cznie w porozumieniu z Mściwojem, dwie wioski w okolicach Bytowa w lenno, w uznaniu za ich wierną służbę, a w szczególności za ich zasługi przy zdobywaniu miasta Gdańska. Starszy Jan otrzymał wioskę Półczno (nazwa niemiecka Sonnenwald vel Zennenwald), młodszy Asmus wioskę Jeleńcz (nazwa niemiecka Hirschdorf vel Hirschfeld). Należy przypuszczać, że przeszli wówczas w rycerską służbę książąt gdańskich.

Spodobały się braciom Janthom tamtejsze strony i tamtejsze kobiety. Ożenili się z Pomo- rzankami i słowiańskie środowisko całkowicie ich pochłonęło. Jeden z synów Jana z Półczna, który był świadkiem na pewnej rozprawie sądowej, miał na imię Sulisław, więc imię czysto słowiańskie. Jako zawód podał miles (żołnierz).

W początkach XIV wieku Krzyżacy zajęli Pomorze Gdańskie, w związku z czym Janthowie dostali się pod ich panowanie. Po śmierci Jana Janthy Półczno przeszło na najstarszego jego syna, również Jana, zwanego przez Niemców Hansem. Jego prawa do tego dziedzictwa zatwierdził Wielki Mistrz Krzyżacki Winrich von Kniprode dopiero w roku 1354. Od tego czasu co najmniej jedna z kilku gałęzi rodu Janthów stale mieszkała na Pomorzu, aż do II wojny świa- towej.

Za zgodą księcia Barnima Janthowie z Półczna przybrali sobie herb wzorowany na herbie brunszwickim, a mianowicie białego jednorożca na czerwonym polu, a Janthowie z Jeleńcza herb Gwiazda. Wioska Półczno wzięła swoją nazwę od Jeziora Półczno, nad którym jest poło- żona. Dawne zapiski wskazują na to, że do roku 1276 Półczno stanowiło część składową wsi Sonnenwald, z którą sąsiaduje.

Bardziej precyzyjne informStarszy Jan otrzymał wioskę Półczno (nazwa niemiecka Sonnenwald vel Zennenwald), młodszy Asmus wioskę Jeleńcz (nazwa niemiecka Hirschdorf vel Hirschfeld). Należy przypuszczać, że przeszli wówczas w rycerską służbę książąt gdańskich.

Spodobały się braciom Janthom tamtejsze strony i tamtejsze kobiety. Ożenili się z Pomo- rzankami i słowiańskie środowisko całkowicie ich pochłonęło. Jeden z synów Jana z Półczna, który był świadkiem na pewnej rozprawie sądowej, miał na imię Sulisław, więc imię czysto słowiańskie. Jako zawód podał miles (żołnierz).

W początkach XIV wieku Krzyżacy zajęli Pomorze Gdańskie, w związku z czym Janthowie dostali się pod ich panowanie. Po śmierci Jana Janthy Półczno przeszło na najstarszego jego syna, również Jana, zwanego przez Niemców Hansem. Jego prawa do tego dziedzictwa zatwierdził Wielki Mistrz Krzyżacki Winrich von Kniprode dopiero w roku 1354. Od tego czasu co najmniej jedna z kilku gałęzi rodu Janthów stale mieszkała na Pomorzu, aż do II wojny świa- towej.

Za zgodą księcia Barnima Janthowie z Półczna przybrali sobie herb wzorowany na herbie brunszwickim, a mianowicie białego jednorożca na czerwonym polu, a Janthowie z Jeleńcza herb Gwiazda. Wioska Półczno wzięła swoją nazwę od Jeziora Półczno, nad którym jest poło- żona. Dawne zapiski wskazują na to, że do roku 1276 Półczno stanowiło część składową wsi Sonnenwald, z którą sąsiaduje.

• *****

- Entered by Joseph James Yanta